30 Eylül 2011 Cuma

Umutperestler Merhaba

İlk yazılar hiç bir zaman düşünüldüğü kadar mükemmel olmaz...
      Muhtemelen bu yazıda aylar sonra okuduğumda milyonlarca kez kendimi eleştireceğim bir yazı olacak.Malumunuz edebiyat öğrencisi olunca sadece anlama değil imla hataları olsun yazım yanlışları olsun takıldıkça takılıyoruz.Sahi o kadar sıkıcı insanlar mıyız biz?Hayır durun gitmeyin hala benim için bir umut var.Umut her zaman vardır.En yaşayamam ölürüm dediğimiz anda bile hala nefes borularınız tıkanmadıysa durup düşünmeli belki son şans olan o anı değerlendirmelisiniz.Çünkü insan hata yapmak için vardır.Ve aslında vazgeçemediğimizi sandığımız her şey aslında en büyük hataların toplamıdır.(Bakınız frambuazlı pasta yada tiremusu lakin kfc...vazgeçemediğimizi düşünürüz ama en büyük yağ depolarının (ki sonuçta göbek ve basenlerin) nedenidir)
     Nasihat diye de nitelendirebileceğimiz  edebi naralar attığımı düşündüğüm şu dakikalarda gerçekten en büyük pişmanlıklarımın aslında gerçekten en büyük hatalarım olduğunu biliyorum.Keşkelerim var evet kimi zaman yanlış insan olduğumdan kimi zaman yanlışları doğrultmaya çalıştığımdan ve kimi zaman doğrularımın yanlışlığından.Velhasıl kelam ünlü düşünür mfö'nün de dediği gibi "benim hala umudum var".O zaman kendimize kocaman bir hoşgeldin ve umutperestlere kocaman öpücükler.