İçimdeki Çernobiller

İnsanoğlunun kendisiyle imtihanı.Ah ne çetin ceviz bir sınavdır o!

   

Bir bakmışsın pat,küt,güm.Deprem oldu,sel oldu,volkan patladı,bulutlar kayboldu,dünya güneşe çarptı,o küçük yıldızlar evinin bahçesine düştü,deniz taştı evinizi su bastı.Sahi bir saniye sonra ne olacağını bu kadar iyi bildiğinize emin misiniz?

-Ve ani bir sesle sarsıldı genç kız.Ne olduğuna anlam vermeye çalıştı bir süre.Bu titreme bu ansızın ürperti nereden geliyordu?bu içinde daha önce hiç hissetmediği duygunun nedeni hangi meteordu.Eskiden olsa bir kitap okur,bir müzik dinler,ertesi gün bir ayakkabı alır,yeni bir çantada teselli arardı.Şimdiyse bir türlü gitmiyordu içindeki duygu yoğunluğu.

Farkındalık denen o lanet o duygu,o içini kemiren duygu,o artık hiçbir şey eskisi gibi olamaz dedirten duygu ve o yaşamak için insanlık için ölmemiş vicdan için yeşeren duygu...Taa bedenimin en ücra köşelerini ele geçirmiş halde.Bu noktada bir tek şiir var durumu özetleyecek ve bir tek şarkı var insanı içine çekecek,kendini tamamlatacak.

Şimdi sizleri http://fizy.com/#s/3wlrvm bu şarkı eşliğinde düşünmeye davet ediyorum.Depremlere,savaşlara,düşmanlara ihtiyaç duymadan,kendi iç çatışmanızı yaşamanızı umaraktan...

Mutsuzlukdan söz etmek istiyorum

Dikey ve yatay mutsuzluktan

Mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun

Sevgim acıyor

Biz giz dolu bir şey yaşadık

Onlarda orada yaşadılar

Bir dağın çarpıklığını

bir sevinç sanarak

En başta mutsuzluk elbet

Kasaba meyhanesi gibi 

Kahkahası gün ışığına vurup da

öteden beri yansımayan

Yani birinin solgun bir gülden kaptığı frengi

Öbürünün bir kadından aldığı verem

Bütün işhanlarının tarihçesi

sevgim acıyor

Yazık sevgime diyor birisi 

Güzel gözlü bir çocuğun bile 

O kadar korunmuş bir yazı yoktu

Ne denmelidir bilemiyorum

sevgim acıyor

Gemiler gene gelip gidiyor

Dağlar kararıp aydınlanacaklar

Ve o kadar

Tavrım bir çok şeyi bulup coşmaktır

Sonbahar geldi hüzün

İlkbahar geldi kara hüzün

Ey en akıllı kişisi dünyanın

Bazen yaz ortasında gündüzün

sevgim acıyor

Kimi sevsem

Kim beni sevse 

Eylül toparlandı gitti işte 

Ekim filanda gider bu gidişle 

Tarihe gömülen koca koca atlar

Tarihe gömülür o kadar 

Turgut Uyar 

Oyununuza kısa bir ara veriyoruz.

Halbuki insan duygusuzluğu bile alışıyor.mağdur,mağrur,kimsesiz, kalabalık.Hepsinin sonu kendine çıkan bir yol.Hepsinin sonu ölüm.

   Basamak basamak hayatlarımız.Dönüp arkamıza baktığımızda ne çok yol kat ettiğimizi yada olduğumuz yerde saydığımızı gördüğümüz koskoca bir merdiven.Sonu göklere sonu topraklara uzanan bir yolculuk.Yolda oyuncaklarımızın olduğu oyunlarımızın olduğu oyun arkadaşlarımızın olduğu koskoca bir döngü.Sevgilerin olduğu,zamanla kendisini yitirdiği,sevgi eşittir kin sevgi eşittir nefret sevgi eşittir yüksek dozda şizofreni mirasının bırakıldığı,çıkmaz sokaklarla dolu ömrümüz.Nasıl da fark etmemişim artık iki ile başlayan yaşlarımı yaşadığımı.Belki “18 yaşında mı?Ufakmış.” cümlesini kurana kadar yaşayıp gidiyormuşum ama bugün fark ettim hayat akıyor.Başı sonu olmayan bir boşluğu değil aksine başlangıcıyla birlikte bitiş tarihi atılmış bir ömrün piyonlarıyız.Yaşam dakikalar,günler,yıllar sonrasına ertelenemeyecek kadar ciddiyet gerektiren ve bir o kadar ciddiyetsizliğin mutluluk getirdiği,ironilerle dolu bir yol.

  Şimdi derin bir nefes almalı ve aldığımız nefesi hala alabildiğimiz için şükretmeliyiz.Sonra bir derin nefes daha alıp oyunu oynamaya devam etmeliyiz.Sıkıldığınız yerde bırakmayın sakın,tadını çıkartın,sonradan kaynaşmayın.Çünkü hepimiz biliriz ki;o zil her zaman oyunun  en tatlı yerinde çalar.Oyunlarınız hiç bitmesin,.Öteki tarafta ebedi zil çalınca görüşürüz.Şimdilik hoşçakalın.